Iz ovog jezera svake godine kad otopli izroni 800 ljudskih skeleta: Otkrivena velika svetska misterija

Ime Rupkund verovatno vam ništa ne znači, niti vam je poznato da na Himalajima postoji jezero koje nosi to ime. Ipak, ono sve više postaje poznato široj javnosti zbog neverovatnog otkrića. Jezero se nalazi na nadmorskoj visini od 5.000 metara i pripada Indiji. Ipak, nije to izuzetna činjenica u vezi sa njim. Naime, tokom mesec ili dva svake godine, kada jezero nije zamrznuto, na njegovim obodima postaje vidljivo 600 do 800 ljudskih skeleta. Najimpresivnije od svega je da ima najmanje 14 kostura ljudi iz Grčke, odnosno sa Krita.

Nije u pitanju teorija, već zvanične informacije proistekle iz temeljnih istraživanja koja su tokom poslednjih godina sproveli značajni strani naučnici. Konkretno, u pitanju je petogodišnja studija. U istraživanju je učestvovalo 28 naučnika iz 16 institucija u Indiji, Nemačkoj i SAD.

Preporučujemo

Skeleti su radiometrijski datirani i, na osnovu DNK, kategorisani prema mestu porekla. Upravo 14 skeleta kod njih je izazvalo iznenađenje, jer njihov DNK pripada ljudima koji žive u današnjoj Evropi, konkretno na Kritu!

Hinduističko hodočasničko mesto u blizini jezera je možda tu dovelo Azijate koji su tamo pronađeni mrtvi, a uzrok smrti nije poznat. Međutim, malo je verovatno, do te mere da je nemoguće, da su neki Krićani putovali 1800. godine na Himalaje, na nadmorskoj visini od 5.000 metara, da bi obožavali hinduističko božanstvo.

Rupkund je meštanima poznat kao "Misteriozno jezero" ili "Jezero kostura". U pitanju je glacijalno jezero koje se nalazi u planinskom lancu Trišul na Himalajima. Administrativno pripada državi Utarakand u Indiji. Okruženo je glečerima i planinama prekriveni snegom. Njegova veličina varira, ali prečnik mu je retko veći od 40 metara, a površina se kreće od 1.000 do 1.500 kvadratnih metara.

Kada se sneg topi, oko mesec dana godišnje, na ivici jezera, kao i na njegovom dnu (jezero je duboko oko tri metra) postaje vidljivo na stotine skeleta. Skelete je prvi otkrio, 1942. godine, Hari Kišan Madvol, čuvar šuma Nacionalnog parka Nanda Nevi. Britanci, koji su u to vreme okupirali Indiju, strahovali su da je u pitanju prikrivena japanska invazija na zemlju, ali su odmah shvatili da su skeleti prestari da bi pripadali Japancima iz doba Drugog svetskog rata.

Foto: printskrin/googlemaps

Legende o jezeru

Naravno, postoje mnoge lokalne legende o skeletima pronađenim u jezeru. Najrasprostranjenija, barem do pre nekoliko godina, bila je da je kralj Kannauija, drevnog grada u Indiji, u državi Utar Pradeš, Raja Jasdhavai, sa svojom trudnom ženom Rani Balombom, njihovim slugama, plesnom grupom i ostalima otišao na hodočašće na planinu Nanda Nevi i posetio brod, kada je započela oluja praćena jakim gradom koji je prouzrokovao njihovu smrt. Uz skelete, pronađeni su drveni artefakti, gvozdeni vrhovi kopalja, pa čak i kožne papuče.

Još jedna od legendi govori o tome da je boginju nandu nevi naljutio neki događaj, potencijalno nepoštovanje od strane hodočasnika, te da je ona izazvala jak grad. Povrede glave otkrivene su na lobanjama nekih od skeleta i one ukazuju na to da su odozgo udarani okruglim predmetima, što ide u prilog samom mitu. Prema lokalnim legendama i pesmama, ljudi čija su tela završila u jezeru stradali su od grada koji je padao tokom njihovog hodočašća na jezeru.

Predanja ovaj događaj smeštaju između 8. i 10. veka. Takođe se sugeriše da skeleti pripadaju žrtvama epidemije ili da su ostaci vojske ili grupe trgovaca koje je pogodila jaka oluja.

Foto: Wikimedia/Schwiki

Prve naučne procene

Naravno, otkriće skeleta izazvalo je veliko interesovanje naučnika. Vodeća indijska vladina agencija za antropološke studije, Antropološki pregled Indije, sprovela je istraživanje skeleta ranih 1950. godina. Naučnici te organizacije identifikovali su povrede na glavama pokojnika.

Neka od njihovih otkrića izložena su u Muzeju antropološkog istraživanja Indije u Dehradunu, zimskoj prestonici države Utarakand. Kosti su potom radiokarbonski tretirane, što je utvrdilo da skeleti datiraju iz perioda između 820. i 880. godine nove ere.

14 kritskih skeleta među 38 koji su "datirani"

Najvažnije naučno istraživanje obavljeno je u protekloj deceniji i objavljeno je u časopisu "Nature" 2019. godine. Da bi analizirali skeletne ostatke u Rupkundu, naučnici su koristili seriju bioarheoloških analiza, uključujući drevnu DNK, rekonstrukciju ishrane stabilnih izotopa, radiokarbonsko datiranje i osteološku analizu. Time su otkrili 38 odvojenih genskih grupa, koje ukazuju na to da nisu u pitanju ljudi koji su poginuli u istom događaju.

Od 38 pregledanih skeleta, 23 su pripadala muškarcima, a 15 ženama. Jedna grupa ljudi došla je iz današnje Južne Azije, druga iz Evrope, tačnije iz Grčke i posebno Krita, a treća iz današnje istočne Azije.

Naučnici veruju da prvi skeleti pripadaju ljudima koji su umrli u periodu od 200 do 300 godina (od 675-679 nove ere do 894-985 nove ere), drugi ljudima grčkog porekla koji su umrli oko 1800. godine nove ere, dok postoji još jedan skelet iz istog vremenskog razdoblja, ali je poreklom iz Azije.

Foto: Wikimedia/Schwiki

Kako su se Krićani i drugi Grci našli na Himalajima pre 225 godina?

Otkriće 14 skeleta iz kontinentalne Grčke, ali uglavnom sa Krita, zbunilo je naučnike. Razmatrali su mogućnost da se radi o indo-grčkim populacijama koje se tamo nalaze još od vremena Aleksandra Velikog, ili da su srodna grupa sa relativno niskim genetskim diverzitetom. Ali ništa od toga nije se pokazalo kao tačno.

"Kombinujući različite dokaze, podaci ispitanih pojedinaca ukazuju na to da se radi o grupi nepovezanih ljudi rođenih u istočnom Mediteranu tokom godina osmanske vladavine. Ove osobe su živele u zaleđu Indije i pronađene su iz nepoznatog razloga na Himalajima", navodi se u studiji.

Naučnici su zaustavili istraživanje o tome kako su Krićani završili na Himalajima 1800. godine i predložili su proučavanje istorijskih dokumenata koji beleže putovanja u region tokom tog perioda.

Ako izuzmemo činjenicu da se radi o potomcima vojnika Aleksandra Velikog ili njegovih naslednika, trebalo bi da vidimo da li su u Indiji 1800. godine živeli Grci. Zaista, od početka 18. veka su Grčki trgovci naselili u Bengalu. Nešto kasnije, Grci su prognani od strane Carigrada i Adrianopolja i pobegli su u Indiju, piše Protothema.

Značajan Grk koji je živeo u Indiji bio je Dimitrios Galanos (1760-1833). Rođen je u Atini gde je i studirao. Zatim je studirao u Mesolongiju i Patmosu. Nakon što je kratko predavao u školama u Carigradu, 1786. godine odlazi u Kalkutu u Indiju, na poziv Konstantina Pantazisa, trgovca koji je tamo živeo i tražio odgovarajućeg učitelja za svoju decu.

Galanos je živeo u Kalkuti šest godina, a zatim se nastanio u Benaresu, svetom gradu Indijaca. Prigrlio je bramanski način života i živeo tamo do svoje smrti. Ipak, nije zaboravio Atinu i Grčku. Testamentom je ostavio polovinu svog bogatstva i sve svoje knjige i rukopise "glavnoj Atinskoj akademiji". Sve se to danas nalazi u Narodnoj biblioteci.

Čini se da je Kalkuta bila najvažniji centar helenizma u Indiji. Zapravo, u periodu od 1824. do 1825. godine, Grci u gradu su organizovali prikupljanje sredstava za Grčku revoluciju, čemu su doprineli Indijci, kao i neki kineski trgovci koji su se tamo zatekli kada su saznali za svrhu prikupljanja sredstava, piše Babis Aninos u svojoj retkoj knjizi "FILELINI 1821." U Kalkuti je trgovačka kuća braće Rali (sa Hiosa) 1851. otvorila filijalu, koja je u svom vrhuncu zapošljavala 40.000 zaposlenih!

Međutim, udaljenost od Kalkute do Utarakhanda je približno 1.760 kilometara. Ako uzmemo u obzir uslove koji su vladali 1800. godine, nekim Grcima bi bilo veoma teško da krenu iz Kalkute da putuju na Himalaje. Međutim, trenutno postoji Grčka pravoslavna crkva u Kalkuti koja upravlja crkvom, imovinom i grobljem grčke zajednice u Bengalu. Glavni problem danas za indijske vlasti je, međutim, povećani turizam ka jezeru. Turisti uzimaju delove skeleta kao suvenire, što otežava buduća naučna istraživanja.

(Telegraf.rs/Protothema)