Usamljenost – tihi rizik od rane smrti

Foto: Pixabay/antranias

Analizirajući društvene interakcije više od 450.000 odraslih osoba, studija zaključuje da su objektivne mere društvene interakcije, kao što su posete i grupne aktivnosti, jače povezane sa smrtnošću nego subjektivna osećanja usamljenosti.

Redovne posete prijatelja ili porodice značajno smanjuju ovaj rizik, dajući zaštitu od posledica izolacije, piše Neuroscience News.

Preporučujemo

Studija je obuhvatila 458.146 osoba iz biobanke Ujedinjenog Kraljevstva, uz period praćenja od 12,6 godina, tokom kojih je umrlo 33.135 učesnika.

Istraživanje pokazuje da bi intervencije u cilju povećanja društvenih poseta mogle znatno smanjiti rizik od smrti kod izolovanih individua.

Autori sugerišu da bi se njihovi nalazi mogli upotrebiti za identifikovanje pacijenata sa većim rizikom od smrti zbog društvenih faktora i za razvoj efikasnijih intervencija za borbu protiv povećanog rizika od smrti u vezi sa društvenom izolacijom.

Iako su ranija istraživanja identifikovala veze između smrti zbog bilo kojih uzroka i „osećaja usamljenosti“ i usamljeničkog života, kombinovani uticaji različitih tipova društvene interakcije na mortalitet nisu jasni.

Naučnici su upotrebili podatke o 458.146 osoba kako bi istražili vezu između smrtnosti i pet tipova društvene interakcije. Učesnici su regrutovani između 2006. i 2010. i imali su prosečnu starost od 56,5 godina.

Prilikom regrutacije su popunili upitnik odgovarajući na pitanja o pet tipova društvene interakcije: koliko često mogu da se povere nekome bliskom i koliko često se osećaju usamljeno (subjektivne mere) i koliko često ih posećuju prijatelji ili porodica, koliko često učestvuju u nedeljnim grupnim aktivnostima, i da li žive sami (objektivne mere).

Nakon medijalnih 12,6 godina, 33.135 učesnika je bilo umrlo, prema priloženim smrtovnicama. Autori su otkrili da je svih pet vrsta društvenih interakcija nezavisno povezano sa smrću zbog bilo kojeg uzroka. Sveukupno, povećan mortalitet bio je jače povezan sa niskim nivoima objektivnih mera društvene interakcije u poređenju sa niskim nivoima subjektivnih mera.

Najjača veza je postojala kod individua koje nikad nisu posećivali prijatelji ili porodica, koje su imale 39% povezanog većeg rizika od smrti.

Osim toga, korist od učešća u nedeljnim grupnim aktivnostima nije primećena kod učesnika bez poseta prijatelja ili porodice – učesnici koji nikad nisu imali takve posete, ali su učestvovali u grupnim aktivnostima, imali su sličan povezan veći rizik od smrti kao kod onih koji nisu imali posete i nisu učestvovali u aktivnostima (50% i 49%)

Međutim, učesnici koji su imali posete prijatelja ili porodice barem na mesečnoj bazi imali su znatno niži povezani veći rizik od smrti, što kazuje da je postojao potencijalno zaštitni efekat ove socijalne interakcije.

Autori upozoravaju da, iako se sveukupna snaga povezanosti verovatno može generalizovati, podaci iz biobanke nisu potpuno reprezentativni za opštu populaciju Ujedinjenog Kraljevstva, i da su mere društvene interakcije prijavili sami učesnici, kao i da su relativno proste.

Dalje istraživanje bi moglo ispitati efekte drugih tipova društvene interakcije na mortalitet, ili koliko je promene u nekom tipu interakcije potrebno da bi društveno izolovani ljudi imali najveću korist.

(Telegraf Nauka/Neuroscience News)